Bij aankomst in het Krugerpark zie ik een totaal ander beeld vergeleken met andere jaren. In vele gebieden heerst de ergste droogte sinds vijftig jaar. Er is al dertien maanden geen regen gevallen, op een enkel lokaal buitje na. De hoofdrivieren, de levensaders van de natuur, zijn nog maar iele stroompjes. Veel dieren trekken daarom over grote afstanden op zoek naar voedsel en water.
Door de droogte hebben de nijlpaarden het zwaar. Velen bezwijken en worden zo een waar feestmaal voor de aanwezige hyena’s en gieren. De impala’s, de meest voorkomende antilope hier, zien er ook niet goed uit. De dieren zijn mager en er zijn een stuk minder kalfjes te zien, omdat velen te vroeg werden geworpen. Door gebrek aan eiwitrijk voedsel, is de moedermelk van te slechte kwaliteit voor de levende kalfjes.
De olifanten zijn een heel ander verhaal. Zij vinden altijd wel een natuurlijke waterbron, of drinken bij de kunstmatige putten die gevuld worden via windmolens. Voor hen is er uiteraard ook geen gras, maar zij slopen iedere boom die zij tegenkomen. De krokodillen, die normaal gesproken met velen op de zandbanken liggen, blijven vanwege de hitte liever onder water.
De zebra’s, buffels en giraffen zijn ook nog steeds in goede conditie en in grote aantallen te zien. De grote katten en de aaseters komen makkelijk aan de kost, want deze omstandigheden maken wel duidelijk dat alleen de sterkste overleven.
Tijdens één van onze tochten door het park reden wij langs een stervend nijlpaard. Wij hebben het dier drie dagen achter elkaar bezocht om te aanschouwen hoe de natuur te werk gaat met het dode dier. Bij de eerste terugkeer zagen wij de hongerige gieren al op een afstandje in de bomen zitten. De volgende morgen was een zestal gieren al om vijf uur druk met het verscheuren van het nijlpaard. Bij ons laatste bezoek vonden wij enkel nog overblijfselen van het dier. Nog steeds trekken er tientallen gieren aan de maaltijd en iets verderop liggen zes volgevreten hyena’s in de schaduw van een grote boom.
