Mijn meest bijzondere reis van het afgelopen jaar is toch het korte bezoek aan Qalqilya ZOO in het gelijknamige plaatsje, gelegen op de Westbank in Palestina. Hier ligt een kleine tuin op een oppervlak van nauwelijks 2 hectare groot. Het is vooral de burgemeester van Qalqilya, die zich inzet voor het behoud van de Zoo.
In het Palestijnse stadje ligt op een beperkte ruimte een dierentuin die een aanvraag heeft gedaan om lid te worden van de EAZA (Europese vereniging voor dierentuinen en aquaria).
Aan mij is gevraagd om een rapport te schrijven over deze tuin.
Zo weten zij of het park sowieso wel in aanmerking kan komen voor een plekje bij de vereniging, die eigenlijk wel behoorlijk kwalitatief hoge eisen stelt aan een lidmaatschap.
Het avontuur begint al op Schiphol. Hier word ik door de douane apart genomen om uit te leggen wat ik precies in Palestina ga doen. De situatie daar is al jaren gevoelig wegens politieke onrust. Eenmaal aangekomen in Palestina word ik geconfronteerd met de begrafenis van een beroemde en kleurrijke opperrabbijn: Ovadia Josef. Hij was één van de belangrijkste religieuze leiders van Israël. Heel Jerusalem staat compleet vast. Tienduizenden orthodoxe Joden veroorzaken een immense verkeerschaos. Op straat zijn allemaal mannen te zien met donkere baarden, pijpenkrullen, hoge, lange jassen aan en hoge, zwarte hoeden op. Iedereen kwakt zijn auto maar ergens neer, zelfs op de snelweg!
Door alle drukte heen, vind ik toch nog de gelegenheid om de Klaagmuur te bezoeken in de oude stad. Fascinerend om te zien hoe daar iedereen zijn emoties kwijt kan. Een checkpoint om Palestina binnen te komen, doet mij denken aan de controle bij het ijzeren gordijn om Oost-Berlijn binnen te komen, zo’n 25 jaar geleden. Geen lekker gevoel, maar het gaat goed. Ik word namelijk vergezeld door een Israëlische collega die zich het lot aantrekt van het park en wil helpen. Voor de douaniers reden genoeg om ons door te laten rijden. Probleem blijft dat toelating erg persoonsafhankelijk blijft.
Aan de andere zijde van de muur worden wij opgewacht door onze gastheren. De dierentuin is erg klein en wat verloren. Weinig dieren, klassieke verblijven en absoluut geen visie voor de toekomst. Dit is niet zo vreemd, want de mogelijkheden van de dierentuin zijn zeer beperkt. De dierentuin mag geen nieuwe dieren invoeren en ook geen gebruikmaken van de haven of luchthaven. De staf van het dierenpark is zeer vriendelijk en erg dankbaar dat wij een bezoek komen brengen. Zij doen er alles aan om het ons naar de zin te maken. Ondanks dat er in mijn rapport veel aanbevelingen tot verbetering staan, is de staf van de dierentuin zeer vriendelijk en erg dankbaar voor ons bezoek. Zelfs de burgemeester bedankt ons.
thanks allot for your visit and i hope we can see you again and again
Vanmiddag de film “Waiting for Giraffes” gezien. We zien daarin dierendokter Sami Khader bezig zijn dierentuin te runnen en te verbeteren.Ontroerend hoe gemotiveerd die man is.Ook zijn we getuige van het bezoek van de heer Marjo Hoedemaker en een Israëlisch dierenarts van Jerusalem Zoo.Khader is dolgelukkig als hij later in de docu verneemt dat zijn zoo lid mag worden van EAZA.Zijn team krijgt geen permissie om naar Boedapest te reizen voor de jaarbijeenkomst (?) van EAZA. Dan wordt maar een videogroet gemaakt.Wat een man, maar ook…wat samenwerking tussen welwillende en gemotiveerde en kundige mensen vermag!!! Bedankt.
Goedemorgen,
Gisteren heb ik de film gezien “Waiting for giraffes”. Wat een prachtige documentaire. Ik was zeer geroerd door de toewijding van de mensen, die met de dieren werken en vooral geroerd door dr. Khader.
Ik vroeg me af hoe ik als persoon de dierentuin zou kunnen helpen. Een donatie? En hoeveel kan dat dan zijn? En hoe realiseer ik dat? Zoudt u, meneer Hoedemakers hier iets over kunnen zeggen?
Ik hoor het graag.
Met vriendelijke groet, Maud van der Baan.