Iedereen heeft wel eens een documentaire gezien over Antarctica, ikzelf ook. Inmiddels ben ik er wel achter dat een film absoluut niet kan overbrengen wat je voelt als je uiteindelijk zelf met een eenvoudig door één motor aangedreven rubberbootje tussen die imponerende ijsbergen vaart.
Voor het televisiescherm in een huiskamer kun je je niet echt voorstellen hoe groot die bergen in werkelijkheid zijn, maar geloof mij: de imposante ijsschotsen zijn minstens zo hoog als een torenflat. Niemand in de wereld kan dit natuurschoon namaken. Het is ronduit weergaloos!
De ijsbergen en –schotsen worden gevormd door de wind, zon en regen en krijgen daarbij de meest indrukwekkende vormen en kleuren. Als mens ben je zo ontzettend klein tussen deze grootse schoonheid van de natuur, heel indrukwekkend!
Een ander grootse, fascinerende belevenis in Antarctica is het ‘whale cruisen’. Zelf had ik er nog nooit van gehoord, maar het is eigenlijk heel eenvoudig: stap in je rubberboot en probeer zo dicht mogelijk in de buurt van walvissen te komen. Heel eerlijk: zo dichtbij kwam ik nog nooit bij dit soort. De walvissen die ik tijdens deze reis zie, spuiten water tien meter de lucht in, terwijl zij rustig doorzwemmen, even kopje onder duiken en vervolgens weer boven komen. De staart van de vis zie je als een zeilschip naar boven opdoemen en weer verdwijnen in het water. Tijdens het cruisen komen wij ook een orkafamilie en opduikende dolfijnen tegen die een kleine show lijken weg te geven.
Ik moet er wel bij vertellen dat een walvis dertig ton weegt en vijfentwintig meter lang is. Daar zit je dan in je rubberbootje… Je voelt je opnieuw zo klein. Toch had ik het voor geen goud willen missen. Mijn honderd medereizigers zijn het denk ik met me eens. Het bezoeken van dit continent is alleen al bijzonder, omdat er in de laatste vijftig jaar bijna niets is aangetast door de mens. Dit stukje ongerepte natuur moet wat mij betreft tot in de eeuwigheid zo blijven.
